H ΚΑΤΣΙΚΑ ΤΟΥ ΓΕΙΤΟΝΑ!
Διαβάζω, βλέπω, ακούω, μαθαίνω, συζητώ, πληροφορούμαι, διαισθάνομαι…
Αυτός ο άμοιρος χώρος των Πολεμικών Τεχνών, συνεχώς πληγώνεται από πράξεις ασέβειας, αμέλειας, απερισκεψίας, αδράνειας, κενοδοξίας, φθόνου, ανοησίας, συντηρητισμού, πλεονεξίας, δειλίας, φανατισμού, κακίας, υποκρισίας, αναποτελεσματικότητας, μεμψιμοιρίας, αχαριστίας, τυχοδιωκτισμού ..
και αντί οι ωφέλιμες δράσεις, οι καλές πράξεις, τα καθημερινά επιτεύγματα –μικρά η μεγάλα-, αξιόλογων αθλητών – μαθητών – ασκούμενων αλλά κυρίως Δασκάλων, παραγόντων και διοικητικών, να αποτελούν έναυσμα για την τεράστια προώθηση που αξίζουν οι πολεμικές τέχνες, αντί εκεί που βασιλεύει ο ατομικισμός και η αδιαφορία αναζητά δικαιολογίες, το ομαδικό πνεύμα και το αληθινό ενδιαφέρον να βρίσκει λύσεις για το καλό εν γένει του χώρου με συνεχώς αυξητική τάση, αντί η αξία και η ικανότητα να χαιρετίζεται πέρα από μικροσκοπιμότητες, “όλοι” κοιτούν τη πάρτη τους. Ιδιοτέλεια και φιλαυτία πάνω απ όλα!
Αντί, αυτός ο εξαιρετικά επωφελής για την κοινωνία μας, χώρος των πολεμικών τεχνών, να ξεφεύγει από την αδιαλλαξία και να προσπερνά με σεβασμό την διαφορετικότητα των τεχνοτροπιών και της ποικιλίας τους σε στοχαστικούς και φιλοσοφικούς ορισμούς, έχει γεμίσει από ανθρώπους που τρέφουν ακατάπαυστα το δογματικό περιβάλλον, και έχει κατακλυστεί από μικρομάγαζα. Και φυσικά από μεγάλα μαγαζιά που αντί να εστιάσουν στα του οίκου τους, προσπαθούν να εμποδίσουν ή να διαβάλλουν κάθε αξιομνημόνευτη προσπάθεια άλλου φορέα, λαμβάνοντάς την ως πιθανό κίνδυνο.
Οι περισσότεροι θέλουν μια καρέκλα. Πολλοί από αυτούς την εποφθαλμιούν. (Πόσοι άραγε την αξίζουν; Πόσοι είναι διατεθειμένοι να καταθέσουν το ανάλογο τίμημα;) Αλλοι κάνουν το παν να την κρατήσουν.
Γεμίσαμε από ανθρώπους που δεν θέλουν να αποκτήσουν τη δική τους “κατσίκα”, θέλουν απλά να ψοφήσει του γείτονα! Και βέβαια να μη λησμονούμε το γεμάτο νόημα σαρκαστικό σχόλιο του Αρκά: “Eγώ δεν θέλω να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα! Θέλω να ψοφήσει ο γείτονας για να του πάρω την κατσίκα!”
Σημείο των καιρών και σκληρή πραγματικότητα.
Ακόμα κι αν προσδώσουμε καθαρά θετικό πρόσημο στις έννοιες εγωκεντρισμός, φιλοδοξία, αυταρέσκεια… και δεχτούμε πως αποτελούν σημαντικό κίνητρο στην ανέλιξη του ανθρώπου και λογίζονται ως αξίωμα στην πορεία του, όλοι θα συμφωνήσουμε πως η ματαιοδοξία, ο αριβισμός, η αναξιοσύνη, η ζηλοφθονία, η κακεντρέχεια, η εμπάθεια, η νερόβραστη και μωρή καυχησιολογία αποτελούν αποφατικά χαρακτηριστικά.
Είναι βέβαιο πως ο εγωισμός δεν είναι πάντα κακός. Απεναντίας. Το να εκτιμά και να αγαπά τον εαυτό του ο άνθρωπος, το να προσπαθεί να ικανοποιήσει τις ανάγκες και τις επιθυμίες του, το να διεκδικεί αυτά που του αξίζουν θεωρείται απολύτως υγιής χροιά εγωισμού. Όμως όταν ο άνθρωπος εγκλωβίζεται στον εγωισμό του, πιστεύοντας πως έχει πάντα δίκαιο, πως κινείται αλάνθαστα και πως είναι υπεράνω όλων, τότε ο εγωισμός γίνεται παθολογικό πρόβλημα.
Όλα αυτά βέβαια, είναι θέματα που μπορεί να τα προσεγγίσει κανείς, φιλοσοφικά, ψυχολογικά, θρησκευτικά, εντούτοις όποια και να είναι η διαδικασία, αυτοί οι άνθρωποι κινούνται και στον χώρο των πολεμικών τεχνών, και πολλοί από αυτούς τον ζημιώνουν με τις πράξεις αλλά και τις παραλήψεις τους, ορισμένοι δε, τον προσβάλλουν βάναυσα.
Είναι προφανές πως στην εποχή μας, είναι εξαιρετικά δύσκολο, κατά την γνώμη μου εντελώς ουτοπικό, ο ασκούμενος των πολεμικών τεχνών να ακολουθεί το bushido -κώδικας των ηθικών αρχών και αξιών των Σαμουράϊ-, (για όσους δε, τον ενστερνίζονται κατά δήλωσή τους, θα θυμίσω πως μέσα σε αυτόν των κώδικα, υπάρχει και η έννοια της αυτοθυσίας ακόμα και ως τον θάνατο), είναι επίσης ακανθώδης η διαδρομή που μας δίδαξαν οι αρχαίοι σοφοί και άριστοι πρόγονοί μας με την απαράμιλλη στάση τους, βασισμένη σε μια ολόκληρη ζωή αφιερωμένη στην αντιμετώπιση των ίδιων δυσκολιών και στη πάλη με τους ίδιους εχθρούς.
Δυστυχώς η κοινωνία μας, δημιουργεί συνεχώς και περισσότερους ανθρώπους που ψάχνουν το εύκολο, επιζητούν το γρήγορο, επιδιώκουν το ακούραστο. Αυτό που θα τους κρατήσει στην επίπλαστη ζώνη άνεσής τους.
Τόσο στη ζωή, πολλώ μάλλον στον ιδιαίτερο χώρο των πολεμικών τεχνών, πρέπει ουσιαστικά να κατανοηθεί, πως τίποτα δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς σεβασμό και πλήρη, σαφή και σε βάθος αντίληψη που παρέχει τη δυνατότητα ασφαλούς γνώσης, διάκρισης και συσχετισμού δεδομένων, πως τίποτα δεν μπορεί να κατορθωθεί χωρίς προσπάθεια και κόπο, πως τίποτα δεν μπορεί να αποκτηθεί χωρίς ικανότητα και δίχως να αποδοθεί το ανάλογο αντίτιμο.
Οποιος κινείται για σεβαστό χρονικό διάστημα στον χώρο των πολεμικών τεχνών, έχει συναντήσει αρκετούς που αυτοπαρουσιάζονται, αυτοπροσδιορίζονται, αυτοβαπτίζονται, εμφανίζονται, το παίζουν (ή και αυτοπαραμυθιάζονται νομίζοντας ότι είναι) είτε μεγάλοι δάσκαλοι, είτε σπουδαίοι παράγοντες, είτε σημαντικοί αντιπρόσωποι, είτε τρανοί γνώστες.
Οι αρετές, ως σημείο αναφοράς του κάθε ανθρώπου, ολοένα και εξοστρακίζονται, το δε μακρύ και επίπονο ταξίδι για την απόκτησή τους θεωρείται από πολλούς ως δονκιχωτικό.
Τα πισώπλατα μαχαιρώματα μεγαλουργούν, η υποκρισία έχει αναχθεί σε political correctness (πολιτική ορθότητα), το δε γλείψιμο εν είδει κολακείας, για την υποτιθέμενη «ανέλιξη» ή την διατήρηση «αγαθών» ή την υπόσταση φιλίας, έχει πάρει εμετικές διαστάσεις!
Το πάθος ως μεγάλη αγάπη και ασίγαστος ενθουσιασμός για τον χώρο μας, ως ριζική αφοσίωση και ως μεγάλος κινητήριος μοχλός ενέργειας και αποφασιστικότητας για την επίτευξη κάποιου στόχου εκλείπει ολοένα και περισσότερο. ΔΥΣΤΥΧΩΣ!
Οι υπέροχες έννοιες του αλτρουισμού, της αξιοπρέπειας και του φιλότιμου, στοιχίζουν ολοένα και πιο ακριβά στις μέρες μας. ΔΥΣΤΥΧΩΣ.
Αυτές οι σκέψεις που δημιούργησαν το παρόν κείμενο, είναι μια απλή υπενθύμιση της πραγματικότητας. Μερικά πράγματα είναι ταξίδια ζωής, και αυτή είναι η πραγματικότητα.
Master Μιχάλης Κοσσυβάκης
Εκπαιδευτής Αοπλης και Ενοπλης μάχης, διεθνής εισηγητής.
Tag:Martial Arts